ŞEKER DOLU BİR CEP

Merhaba edep öğreticileri, merhaba edep talebeleri ve merhaba Edep Mektebi…

Ben Edep Mektebi’nde bir talebeyim. Geçen sene katıldığım bu Mektepte bir çok şey öğrenmekle kalmadım, kalmadık. Hepimiz var gücümüzle çabaladık güzel yazılar, işe yarar bilgiler hazırlayabilmek için siz okuyuculara. Bir önceki yıla göre çok şey değişti burada. Yönetim, yazarlar, okuyucular, katılımcılar, hepsi… Katılımcıların değişmesiyle yazarlık okulu değişti. Yönetim ekibi değişti, yazarlar çekildi, biz gençlere bırakıldı. Ben de bu öğrencilerden biriyim. Ve benim gibi daha niceleri var bu Mektepte. Yazılarımızla kendimizi hatırlatacağız burada, kendi içinizden bir parça bulacaksınız yazılarımızda… Ve Bismillah diyerek ilk yazımı sizlerle paylaşmak istiyorum.

ŞEKER DOLU BİR CEP

          Okul hepimizin bir parçası. Evimizin baş köşesinde oturan bir dede kadar eski bu kavram. Yüzyıllardır çocukların bu dededen öğrendikleri bitmedi, bitmeyecek.

Önce okul; annedir. Sana şefkati, merhameti, sevgiyi öğretir. Baba ise büyüklerine ve küçüklerine saygıyı,sevgiyi, edebi, terbiyeyi gösterir  davranışlarıyla.

Tabi her zaman küçük çocuk olarak kalamazsın. Büyümelisin. Yaşlı dede bir gün seni çağırır mutlaka. Ama önce elinin öpülmesini ister her dede gibi. Bunun için elini öper gibi saygı duruşuna geçersin bayrağın önünde. Önce babandan aldığın saygıyı, edebi sergilersin. Ve dede eli titreye titreye, bastonundan yardım alarak, cebinden şeker çıkarır. İşte şeker tadında bilgiler…  Bilgiler sana o cepten geliyor. Annen kadar şefkatli, sevgi dolu öğretmenler yediriyor sana şekeri. Ama her başlangıcın bir sonu olduğu gibi şekerlerinde sonu geliyor bir gün. Arkadaşlarından bazıları daha çok şeker yemek istiyor, bazıları ise şeker dağıtmak. Sen hangisini seçersen seç bir önemi yok aslında… Çünkü yaşlı bilge hala ayakta ve onun yerini hiç kimse kapamıyor.

Şimdi, dedenin elini öpüp şeker yemeye hazır mısın?

N. Afranur KANIBOL  Eylül/2012/ANKARA