ÇAKIL TAŞLARI
Her toplumun kendine göre takdir ettiği, yadsıdığı, ayıpladığı belirli kalıplar vardır.İnsanlar içinde yaşadıkları topluma göre şekillenir, öyle yaşamaya başlar ve bir müddet sonra toplumdaki düşünceler insanın kişiliğini karakterini ve fikirlerini şekillendirir. Toplumun benimsediği modeller olağandır, olması gerekendir. Onlar elmastır. Peki ya toplumun dışladıkları, düşünceleri uymayanlar, kendi kurallarını kendisi koyan ve düşüncesini kendisi belirleyen, hayatı kendi şekillendirmek isteyenler belki de bir çıkış yolu arayanlar, ama yoluna hep engeller koyulanlar .Peki ya çakıl taşları…
Çoğu insan gözlemlerim. Durakta beklerken, markette alışveriş yaparken, sokakta yürürken, sonbaharda bisiklet sürmenin tadını çıkartırken sonra kendi kendime söylenirim. “Peki ya çakıl taşları”
Biz ne yapıyoruz! Dedim. Elmas hep elmastır. Onun değeri hep aynıdır. 1000 parçaya ayır, hep aynıdır. Ne katarsan kat, ne çıkartırsan çıkar sonuç aynı. İnsanlar ısrarla , müthiş bir istikrarla sonucun aynı olduğunu bile bile hep elmasla oyalanıyorlar.Peki hep bir yerlerde gizlenen sesleri çıkmayan ama hep aynı umutla bekleyen çakıl taşları ne olacak dedim.Ne olacaklar?
İnsanın ezberi bozuluyor değil mi? Bütün strateji kitaplarını, istatistik raporlarını, üniversite tezlerini altüst eden bir soru ve tarihe not edilmesini istiyorum çakıl taşlarına ne olacak? İşte bu çok ironik.
Sözlüklerde, ders kitaplarında, insanların zihinlerinde, çakıl taşları bir değeri olmayan, bir şekli olmayan bir güzelliği olmayan taştır. Hayır! öyle değil. Çakıl taşları, benim isimsiz kahramanlarımdır. Çakıl taşları candır.
‘Edebiyat ince belli bardakta çay içmekle başlar’ sözünü düstur edinerek yazdım bu yazımı. Bir sonuca ulaşma ya da yol gösterme çabasında değilim. İnsanların uğraştıklarıyla rağbet gören şeylerle çok ilgilenmem, bu yüzden elmaslar ilgi alnımda değil ama çakıl taşlarım O’nlar bir insanlığın uyanması, insanların kendine gelebilmesi, erdemli insanların oluşabilmesi, yeni bir neslin gelişebilmesi için birer örnek , birer umutturlar. O’nlar bir toplumun kurtulabilmesi için son çıkış yoludurlar…
Bu yazım tüm çakıl taşlarına ithafımdır. Allah onları çağın Ebubekir’ leri yapsın başka ne diyeyim.
Vesselam…
Büşra TOPÇU Ankara/Mart/2013