‘’Ben mutlu olamıyorum.’’ Diyen insanların çok olduğunu düşünüyorum. Yani aslında mutlu olunacak şeyler yanı başımızdayken onları görmezden gelip, illa ki depresyona giriyoruz, üzülüp ağlıyoruz. Peki ya bir çocuk düşünün, daha aklı ermeyen, bilmeyen bir çocuk. Ona ufacık bir çikolata verdiğinizde ne kadar da mutlu olur. Düşünün, ufacık bir çikolata, belki aldığınız o binlerce liralık şeylerden çok daha ucuz. Ama zamanla o çocuğa daha büyüğünü, daha güzelini, daha farklısını, daha pahalısını aldıkça ufacık çikolatayla mutlu olmayı unutur. Bizler de tabir i caizse doyumsuz olduk. Yemeye, içmeye, yaşamaya, para harcamaya doyamıyoruz. Hep daha fazlasını istiyoruz. Böylece de daha küçük şeylerle mutlu olmayı unutuyoruz.
Aslında biri bize mutlu olmayı öğretmeli. En azından mutluluğu nerede arayacağımızı göstermeli ki yanlış yollarda kaybolmayalım(!).
Ceren HALTAŞ Kasım/2014/Ankara