Baba. Bazılarımızın ilk kelimesidir. “Çocuğu olan erkek” demektir. Ama bence gerçek anlamı çok farklıdır “baba”nın.
Fedakarlık demektir baba. Öğretmen demektir. Kahraman demektir. Bazen belli edemeseler de sevgi demektir. Dışa vuramadıkları bir sevgi vardır içlerinde. Tartışırsın bazen, küsersin belki de. Sinirlenir sana, kızabilir de. Ama her gece üstün açık mı diye kontrol etmeye gelir. Belki seni azarlar ama ertesi gün “Harçlığın var mı?” diye sormayı ihmal etmez. Korumacıdır baba. Bir yerde sana haksızlık yapılsa senden önce konuya o müdahale eder. Fedakardır baba. Çocukları okusun diye neler yapmaz ki? Öğretmendir baba. Sen dinlemekten sıkılsan da o öğüt vermeye devam eder. Sen beğenmezsin o öğütleri “Ne gerek var?” dersin. Ama bir gün işe yarayacağını düşünemezsin. Kahramandır baba. Hepimizin gözünde baba birer baş kahramandır. Ben babamı küçükken demirden sanırdım, hiç hastalanmaz sanırdım. Dünyadaki en güçlü kişinin babam olduğunu düşünürdüm. Kahraman gözüyle bakardım babama.
Yaşım ilerledikçe bu düşüncelerim azaldı. Benim için yaptığı fedakarlıkları göremez oldum. Öğrettiği şeyleri yok saydım. Bazen tartıştım, bazen küstüm. Öğütlerine önem vermedim.
Sanki hayatımda hiç etkisi yokmuş gibi hissettim. Belki de fark etmeden üzdüm onu. Ama büyük bir etkisi vardı hayatımda. Sadece gerilerde ve gizli kalmıştı. Küçükken baş kahraman olarak gördüğüm babam şimdi arka plandaki gizli bir kahramandı.
Sevgi demiştik değil mi? Sevgi deyince akla direk anne gelir. Tabi ki anneler de sevgi demektir. Ama hep geride kalmış bir sevgiyi unutuveririz. Küçükken “Anneni mi daha çok seviyorsun? Yoksa babanı mı?” diye sorarlardı bana. Size de sormuşlardır belki. Sevmezdim ben bu soruyu. İçimden hep “Annemi.” demek gelirdi. Ama babamı da severdim. Arada bırakırdı bu soru beni. Sevmezdim böyle soruları. Babamın sevgisini belli edememesi beni sevmediği anlamına gelmezdi ki.
Oturup düşününce anlıyor insan bunları. O kadar çok etkisi var ki hayatımda. O kadar güzel etkileri var ki… Şanslı hissediyorum kendimi ona baktıkça. “Allah’ım” diyorum “İyi ki böyle bir baba verdin bana. İyi ki beni onun evladı yaptın.”
Ben onun yerinde olsam yine onun gibi fedakarlıklar yapardım ama onun kadar başarılı olabilir miydim? Bilemem.
Babalar bilir her şeyi. Öğretirler. Feda ederler. Korurlar. Severler.
Babalar, hallederler her şeyi.
Edibe Zehra KANIBOL Kasım/2014/ANKARA