Ben Gazzeli Çocuğum
Gözlerimde savaşın korkusu
Burnumda kan kokusu
Üzerimde annemin ördüğü hırkam
Yırtılmış
Ruhumdaki güven duygusu
Parçalanmış
Zalimlere duyduğum kin
Babamın canını alan kurşun
İçimdeki intikam duygusu
Hepsi birleşip kaçırıyor uykumu
Tanklar , silahlar rüyalarıma giriyor
Rüyalarıma girip kabusum oluyorlar
Uyanınca kabuslarımı yaşıyorum
Ben Gazzeli çocuğum
Tüm dünyanın acıdığı
Ama zalimlerin acımadığı çocuk
İnsanlar hayatı severken
Şahadeti özleyen çocuk
Ben Gazzeli çocuğum
Başka çocuklar düşüp dizini kanattığında
Annesi ağlar
Ama ben düşüp dizimi kanattığımda
Annem şükreder o akşam , ölmediğim için
Ben Gazzeli çocuğum
Doğduğumda bu cehennemin içine doğdum
Annemi hiç görmedim gülerken
Babamı gördüğümde çok küçüktüm zaten
Hatırlamıyorum yüzünü
Resmiyle yetiniyorum
Ben Gazzeli çocuğum
Hiç tatmadım baba sevgisini
Sıcak bir tas çorba içmedim evimde
Siz hep dersiniz ya
Toprak ne kadar da güzel kokuyor
İşte ben bilmiyorum o kokuyu
Çünkü bizim buralarda toprak kan kokuyor
Ben Gazzeli çocuğum
Her gün şahadet aşkıyla yanan
Şahadeti kurtuluşu olan
Geceleri üşüyen
Gözyaşlarını annesi için saklayan
Gazzeli çocuğum.
Zeynep Merve AYDAR 26 Aralık 2012